Coruscant to planeta będąca stolicą Galaktyki. Przez tysiąclecia był to najważniejszy politycznie i strategicznie świat, spełniający rolę stolicy Republiki, następnie Imperium Galaktycznego (ówczesna nazwa - Centrum Imperialne), Nowej Republiki (New Republic City), Imperium Yuuzhan Vongów (Yuuzhan'tar), Sojuszu Galaktycznego i Nowego Imperium Galaktycznego. Cała powierzchnia planety była zabudowana miastem - wyjątek to szczyt gór Manarai oraz okolice czap polarnych na biegunach. Coruscant była domem dla miliardów istot, a że przebiegała przez nią duża ilość szlaków handlowych, znajdowały się na niej w przeciągu tysiącleci siedziby wielu korporacji, firm i organizacji (jak chociażby Czarne Słońce).

Położenie


Coruscant znajduje się w rejonie Światów Środka, w sektorze i układzie planetarnym o tej samej nazwie. Jest szóstą planetą układu. Od Jądra Galaktyki dzieli ją 10000 lat świetlnych. Oświetlana jest przez słońce systemu zwane Coruscant Prime i okrążana przez cztery księżyce - Centax-1, Centax-2, Centax-3 i Hesperidium. W trakcie inwazji Yuuzhan Vongów najeźdźcy zniszczyli ten ostatni, tworząc tym samym tzw. Tęczowy Most - pole asteroid, które wiele lat po wyzwoleniu planety stało się lokalną atrakcją turystyczną.
Odkąd Coruscant stała się centrum cywilizacji galaktycznej, przypisano jej koordynaty galaktyczne (współrzędne nadprzestrzenne) wynoszące (0,0,0), przez co stała się centrum Galaktyki także w sensie położenia. Z tego faktu w czasach upadku Republiki planeta nazywana była w slangu Wielkiej Armii Republiki Potrójnym zerem (ang. Triple Zero).
Przez Coruscant przebiegało wiele handlowych szlaków gwiezdnych - Perlemiański Szlak Handlowy, Metellosiańska Trasa Handlowa, Szlak Koreliański, Trasa Koros i Korytarz Wypoczynkowy.
Klimat
Dzięki dokładnej kontroli pogody klimat planety-miasta był spokojny i umiarkowany. Utrzymywany był on sztucznie, dzięki Sieci kontroli pogody Coruscant (Coruscant Weather Control Network), w skrócie WeatherNet. Był to skomplikowany system kontroli pogody, w którego skład wchodziła seria zwierciadeł orbitalnych, odbijających światło gwiazdy systemu na poszczególne obszary planety i dogrzewających je tym samym. Kontrolerzy pracujący w WeatherNet mogli przykładowo przyspieszyć nieco porę letnią, aby polepszyć warunki rozwoju jastrzębionietoperzy. System przydatny był też np. podczas wypadków z ulatniającymi się chemikaliami - dzięki WeatherNet można było chwilowo zatrzymać przepływ prądów powietrznych.
Najniższe poziomy planety, poniżej warstwy inwersyjnej, charakteryzowały się dużą zmiennością - wręcz losowością - pogody i całkowitym brakiem dostępu światła słonecznego, a więc i brakiem naturalnego rytmu dobowego.
Standardowy kalendarz galaktyczny bazował na obrocie Coruscant wokół własnej osi i wokół gwiazdy systemu - doba na tej planecie dzieliła się na 24 godziny, a rok na 368 lokalnych dni. Taki przelicznik przyjęto w całej Galaktyce, określając go standardowym. Obwód Coruscant wynosił 40000 kilometrów, co stało się również punktem odniesienia dla charakteryzowania innych planet w Galaktyce.

Powierzchnia planety




Budowa miasta na powierzchni planety trwała nieprzerwanie przez wiele tysiącleci. Wielopoziomowe budowle wznoszono warstwa po warstwie, jedne na drugich, aż w końcu pokryły one całą planetę. Przez lata przebudowywano całe dzielnice, często zrównując wiele konstrukcji z ziemią i stawiając nowe. Gdy władzę przejął Palpatine, wprowadził specjalny program budowlany, zakładający jak najskuteczniejsze wykorzystanie każdego wolnego miejsca na planecie.
Na Coruscant znajdowały się tysiące wieżowców, wznoszonych głównie z transparistali i przydymionego durabetonu. Niektóre z nich były do siebie bardzo podobne i służyły mieszkańcom planety za dom. Inne zaś, zbudowane przez istoty ze światów o niższej sile ciążenia, miały bardziej skomplikowaną, egzotyczną architekturę. Formy architektoniczne znajdujące się na planecie były bardzo zróżnicowane, odzwierciedlając jednocześnie kulturowo-społeczne różnice pomiędzy gatunkami zamieszkującymi Coruscant. Czasem można było spotkać swoiste "etniczne oazy" (z wieloma pomnikami, upamiętniającymi bohaterów z innych planet, utrwalającymi legendy i wierzenia różnych ras), wyróżniające się od typowej zabudowy architekturą pochodzącą ze światów istot, zamieszkujących taką "oazę". Budowle stały często bardzo blisko siebie i oddzielone były od siebie ulicami, przypominającymi głębokie kaniony. Niektóre budynki połączone były ze sobą poziomymi kładkami i przejściami. Ogromna metropolia pełna była najróżniejszych systemów energetycznych, świateł i lądowisk (ulokowanych na dachach budowli lub w formie wystających platform).
Podział
Coruscant dzieliło się na kilka tysięcy kwadrantów, a te z kolei dzieliły się na poszczególne sektory.
Najważniejsze obiekty, takie jak Senat Galaktyczny, Świątynia Jedi czy siedziby międzygalaktycznych korporacji rozlokowane były na równiku. Jedynym niezabudowanym obszarem na planecie był szczyt gór Manarai, a także czapy polarne. Oprócz tego na Coruscant znajdowało się małe, sztucznie utworzone morze.
Najniższe poziomy Coruscant wyróżniały się charakterystycznym mikroklimatem. Bardzo często wilgotne i ciepłe masy powietrza w zetknięciu z chłodniejszymi (górnych warstw planety-miasta) skraplały się, zachmurzając te rejony. Czasem występowały chwilowe, ulewne deszcze o bardzo nieświeżej woni. Natomiast najgłębsze warstwy planety były chłodne i mroczne, gdyż nie docierały tam praktycznie żadne promienie słoneczne. Na tych poziomach żyły zmutowane i zdegenerowane istoty, często jest to tymczasowe miejsce schronienia dla różnych przestępców i uciekinierów. W czasach Imperium pojawiły się plotki, jakoby Imperator nakazał stworzyć w takich miejscach specjalne ośrodki odosobnienia, w których przesłuchiwano więźniów za pomocą droidów śledczych typu IT-O.

Woda


Wszystkie morza i oceany na planecie osuszono w czasach starożytnych - całą dostępną wodę wykorzystano w przeciągu kilku tysięcy lat, gdyż planeta od dawna była przeludniona. W czasach późniejszych na Coruscant jedynymi zbiornikami wody były czapy lodowe na biegunach oraz sztuczne morze, na którym ulokowano małe, pływające wysepki, będące miejscem wypoczynku dla mieszkańców lub turystów. Wodę pozyskiwano więc jedynie z czap lodowych - na ich obrzeżach wybudowano ogromne przetwórnie, w których najpierw mechaniczne wiertła kruszyły zmarznięte bryły, które były następnie topione w atomowych piecach, aż w końcu przeistaczały się w wodę, transportowaną na całą planetę systemem rurociągów. Powstały także specjalistyczne oczyszczalnie ścieków, dzięki którym woda mogła znajdować się w obiegu kilkakrotnie - w ten sposób zapasy lodu na obu biegunach praktycznie nie ubywały.